Toen ik opstond en de gordijnen opendeed zag ik het...bah, dichte mist. Meteen weet ik waarom mijn lichaam pijn doet.
Even later ga ik met Ziva wandelen, ze snuift volop in het gras want door de mist blijven luchtjes langer hangen. Haar staart gaat enthousiast op en neer.
Verderop hoor ik een kind tegen z'n moeder roepen: "mama, de kerktoren is weg, ik zie alleen het weggetje.." Ik kijk om en denk: "de mist is inderdaad erg dik".
Een stukje verder zie ik een mevrouw uit de supermarkt komen. Op haar arm een klein kindje met een tutje in z'n mond.
De mevrouw loopt te sjouwen met in haar andere hand drie boodschappentassen.
Ik zie hoe het kleintje z'n bolletje draait, omhoog, omlaag, naar links en naar rechts en zijn ogen worden steeds groter. Verwondering zie je op het gezichtje, zijn neusje rimpelt van verbazing.
Ik zeg : "mevrouw, uw kindje vindt de mist wel erg interessant". Ze zegt: "o ja hij ziet natuurlijk voor het eerst mist"..
Het kindje kijkt mij aan en vanachter de tut stuurt hij met stralende oogjes een brede tandloze lach mijn kant op..
Heerlijk...mist 😊.
Lieve groetjes Miranda